Tot twee jaar geleden had ik nog nooit (van) Canto Ostinato gehoord. Ik heb altijd van klassieke muziek gehouden, en heb daarin mijn eigenheid ontdekt. Ik ga in hoge mate op mijn gevoel af en als muziek “bij mij binnenkomt” en iets met mij doet, dan hoort het bij me. Zo zijn de opera’s van Puccini en de Mattheus Passion van Bach mijn “koesterstukken” en brengen mij elke keer weer tot ontroering.

Ik was 24 toen ik met de Mattheus Passion in aanraking kwam, en wel door de oudejaarsconference van Freek de Jonge. Op paradoxale wijze wist Freek zijn grove, schunnige en misstanden spugende monoloog te verweven met tere, zielsmuziek. Aan het einde van zijn oudejaarsconference, het podium bezaaid met piepschuim, balletjes ontploft uit  een zitzak, hijzelf bezweet, het haar in pieken over zijn voorhoofd en het publiek in ademloze spanning, klinkt daar ineens het slotkoor van de Mattheus. Ik werd geraakt. De boodschap van zijn oudejaarsconference, gecombineerd met het slotkoor van de Mattheus, vulden elkaar prachtig aan en vormden een naadloos geheel.